Przejdź do głównej zawartości

Wielka porażka

Kiedy coś się kończy, coś nowego się zaczyna.


Nie myśl o mnie za często.


Po prostu żyj dobrze,.


Po prostu żyj.


Will


Kiedy na rynku wydawniczym pojawiły się zapowiedzi nowej książki Jojo Moyes zatytułowanej Kiedy odszedłeś, byłam jej bardzo ciekawa z dwóch powodów. Po pierwsze, chciałam przekonać się, w którym kierunku autorka pociągnęła losy głównych bohaterów poprzedniej powieści, czyli Zanim się pojawiłeś. Natomiast drugim powodem było to, czy książka ta dorówna swojej poprzedniczce. Jednakże z całym swoim przekonaniem muszę przyznać, że zawiodłam się na tej książce. Zaraz powiem Wam dlaczego…


Kiedy odszedłeś to powieść, która opowiada o dalszych losach Lou po stracie ukochanego Willa. Od wydarzeń z pierwszej części cyklu minęło już trochę czasu, ale pamięć o nim nie zanika. Dziewczyna ma nową pracę, nowych znajomych i nowe problemy, z którymi musi sobie jakość radzić.


Podczas tych pierwszych kilku miesięcy czułam się tak,  jakby pozbawiono mnie jednej warstwy skóry – odczuwałam wszystko bardziej intensywnie. Budziłam się ze śmiechem albo z płaczem i widziałam świat jakby po zdjęciu jakiegoś filtra.


Książka wzbudziła zainteresowanie przede wszystkim dzięki rozgłosowi, który przyniosła ze sobą ekranizacja wcześniejszej książki autorki, czyli wspomnianej Zanim się pojawiłeś. Pierwszą część przeczytałam i bardzo mi się spodobała, wzruszyłam się przy niej i śmiałam do rozpuku. Jednak o jej kontynuacji tego nie mogę powiedzieć. Według mnie pisana była jakby z musu, po to tylko, by zadowolić rzesze domagających się o to Czytelników. Nie wyczułam już tej pasji w konstruowaniu postaci głównych bohaterów. Niektóre fragmenty książki są wręcz nudne i niektóre wątki z pewnością można byłoby pominąć.


Moim zdaniem był to błąd, ponieważ powstało coś, co w ogóle nie zachwyca. Historia jest mocno naciągana, a główna bohaterka, czyli Lou jest jeszcze bardziej zagubiona niż była w pierwszej części. W mojej opinii autorce zabrakło pomysłu, jak skończyć historię wspomnianej Lou i Willa.


Gdy wracam myślą do tamtego czasu, stwierdzam, że pierwsze dziewięć miesięcy po śmierci Willa upłynęło mi w dziwnym oszołomieniu. Pojechałam prosto do Paryża i zwyczajnie nie wróciłam do domu, upojona wolnością i pragnieniami, które zaszczepił mi Will.


Jeżeli chodzi o Lou, to tak, jak wspomniałam wyżej, jest zagubiona bardziej niż była. Nie ma pomysłu na swoje życie. W pewnym sensie chce dorównać postaci Willa, którego znała i kochała.


Niekiedy miałam wrażenie, że on nadal mi towarzyszy, jakby patrzyła na to wszystko jego oczami, słyszała w uszach jego głos.


„No i co o tym sądzisz, Clark?”


„Mówiłem ci, że będziesz zachwycona”.


Podsumowując, książka Jojo Moyes jest moim tegorocznym rozczarowaniem, ponieważ nie spełniła wszystkich moich przewidywań. Historia Lou nie wzrusza, nie bawi. Brak w niej iskry, ironii, które znamy z poprzedniej części. W mojej opinii Czytelnik może przejść obok jej historii obojętnie.


Chociaż tak na spokojnie to mogę stwierdzić, że chyba wobec tej książki ustawiłam za wysoko poprzeczkę, której nie była w stanie pokonać. Mimo to, stwierdzam, że liczyłam na więcej i przeliczyłam się. Chociaż książka cieszy się uznaniem Czytelników, ja jednak pozostaje wobec niej sceptyczna, ponieważ uważam, że czegoś w niej zabrakło, czegoś ważnego, co spowodowało, że nie zachwyciła mnie tak, jak tego oczekiwałam.


Za możliwość przeczytania książki Kiedy odszedłeś autorstwa Jojo Moyes chciałabym serdecznie podziękować Wydawnictwu Znak.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

KOROWÓD- Jakub Małecki [RECENZJA]

  T ej książki nie da się ocenić w kilku słowach. Myślę, że gdyby się pokusić o jej recenzję, to powstałby pewnie dość sporych rozmiarów esej. Uspokoję, aż tak długiej recenzji nie przygotowałam, dlatego liczę, że zostaniesz ze mną do ostatniego zdania. Dzisiaj chciałabym opowiedzieć trochę o najnowszej powieści Jakuba Małeckiego, czyli o „Korowodzie” . Od razu zacznę, że przed premierą było bardzo mało informacji na temat fabuły książki. Nawet na okładce powieści brak jest jakichkolwiek opisów lub fragmentów, jak to ma miejsce zazwyczaj. Nawet sam fakt, ze egzemplarze powieści nie trafiły do recenzentów wcześniej i tak naprawdę wszyscy zainteresowani czytelnicy zyskali do niej dostęp w tym samym czasie. Wszystko to wynika z faktu, że autor nie chciał narzucać czytelnikowi sposobu interpretacji tej powieści. Chciał, aby każdy czytelnik zinterpretował ją na swój sposób. Aby „wyciągnął” z tej powieści te wartości, które są mu najbliższe. Moim zdaniem była to bardzo dobra decyzja,...

Hanya Yanagihara- Małe życie [RECENZJA]

Wreszcie po prawie czterech latach od premiery książki „Małe życie „ autorstwa Hanya Yanagihara w Polsce zdobyłam się na odwagę, aby ją wreszcie zrecenzować. Gwarantuję Wam jedno – jest to książka wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Podobnej na rynku wydawniczym na pewno nie znajdziecie. Szczerze mówiąc lektura tej książki do najłatwiejszych nie należy. Po pierwsze czytelnika może przerażać przede wszystkim jej rozmiar – jest to ponad 800 stron naprawdę świetnej literatury. Po drugie, na samym początku bardzo ciężko jest „wgryźć się” w całą historię. Przez pierwsze 100-150 stron można odnieść wrażenie, że powieść to typowy książkowy gniot, który niczego sobą nie reprezentuje. Jednak, kiedy przebrnie się przez tą – w mojej opinii – najtrudniejszą cześć, to dalsza lektura książki jest największą przyjemnością. W powieści zostały opisane losy czterech przyjaciół – Willema, Jude’a, JB i Malcolma. Pomimo tego, że każdy z nich jest inny – mają różne temperamenty, wykonują różne zaw...

Artur Nowak- "Plebania" [RECENZJA]

  Czytelniczo pierwszą połowę 2024 roku oceniam bardzo dobrze. Natomiast pierwsza przeczytana w sierpniu książka przyniosła niebywałe rozczarowanie. Miesiąc ten rozpoczęłam od „Plebanii” autorstwa Artura Nowaka. Dlaczego się rozczarowałam? Już wszystko Wam opowiadam. Książka w powszechnym mniemaniu miała za zadanie rzucić nowe światło na pozycję księży w Polsce. Odsłonić niejako niegodne zachowania przedstawicieli tej grupy społecznej, a przede wszystkim sprowokować do powszechnej dyskusji na temat patologii, która ma miejsce w polskim Kościele. W moim odczuciu pomysł nie wypalił. Otóż na ledwie dwustu stronach autor powiela informacje, które z pewnością były do tej pory znane czytelnikom chociażby z medialnych przekazów. W książce brakuje zatem tego zaskoczenia, które miało spowodować przywołanie konkretnych przykładów. Tematyka poruszana w książce została podzielona na siedem części. W mojej opinii każda z nich została skonstruowana w ten sam sposób – na początek została po...